การบูรณาการเทคโนโลยีไม่ใช่ Surface Deep

เทคโนโลยีชุมชนโรงเรียนของเรามีอยู่ทั่วไปทุกหนทุกแห่ง เรารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่สามารถพูดได้ว่านักเรียนของเราทุกคนตั้งแต่ช่วงปีแรก ๆ จนถึงระดับมัธยมศึกษาใช้แอพพลิเคชั่นเทคโนโลยีและฮาร์ดแวร์ที่หลากหลายในการเรียนรู้ในแต่ละวัน ต่างจากชุมชนการศึกษาอื่นๆ ที่ฉันเคยทำงานมา ในบทบาทของฉันในฐานะผู้อำนวยการฝ่ายเทคโนโลยีการศึกษา ฉันไม่ต้องใช้เวลาในการจัดหาเครื่องมือเทคโนโลยีให้อยู่ในมือของครูและนักเรียน มันฝังลึกอยู่แล้ว คำถามที่แท้จริงคือ "เรากำลังทำอะไรกับเทคโนโลยีนั้น" ตอนนี้มันแพร่หลายมาก วิธีการเรียนรู้ของเราเหมือนเดิมทุกประการ ยกเว้นดินสอราคาแพงมาก หรือเทคโนโลยีนี้ช่วยให้สามารถเปลี่ยนแปลงได้?

Seymour Papert นักคณิตศาสตร์และนักวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ของ MIT ผู้บุกเบิกปัญญาประดิษฐ์และสร้าง Lego Mindstorms เป็นผู้สนับสนุนคอมพิวเตอร์รายใหญ่ในด้านการศึกษา เขาเชื่อว่าเกมและแอพพลิเคชั่นที่ใช้คอมพิวเตอร์เป็นโอกาสสำคัญขั้นพื้นฐานสำหรับการเรียนรู้ที่แท้จริงที่โรงเรียนไม่ได้ทำ การเรียนรู้ด้วยคอมพิวเตอร์มีศักยภาพในการสร้างโอกาสสำหรับสิ่งที่เขาเรียกว่า “ความสนุกยาก” (เอกสาร, 1998) สิ่งที่เขาหมายถึงคือเครื่องมือสร้างและเกมที่มีในคอมพิวเตอร์นั้นสนุกเพราะมันยาก Papert กำลังคิดและเขียนเกี่ยวกับแนวคิดนี้ในช่วงทศวรรษ 1990 ทุกวันนี้ การบรรยายจากผู้นำทางความคิดด้านการศึกษาคือ เราต้องการการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นหลัก การคิดเชิงออกแบบ กิจกรรม STEAM และการเขียนโค้ดในห้องเรียนของเรามากขึ้น ฉันเห็นด้วย แต่เราไม่สามารถเพิ่มสิ่งเหล่านี้ลงในหลักสูตรของเราได้อย่างแท้จริงโดยไม่ได้ลบบางสิ่งออกเพื่อให้มีที่ว่าง นี่คือที่ที่เราต้องมีการอภิปรายที่ยาวนานและท้าทายเกี่ยวกับการบูรณาการเทคโนโลยี ฉันจะกลับมาที่ความคิดเดิม นั่นคือ เราต้องการเพียงแค่แทนที่เทคโนโลยีเก่าของเรา (ดินสอ กระดาษ ตำราเรียน กระดานดำ) เป็นเทคโนโลยีล่าสุด (แล็ปท็อป อินเทอร์เน็ต ไวท์บอร์ดดิจิทัลที่เปิดใช้งาน wifi) หรือเรา ต้องการใช้ประโยชน์จากเครื่องมือที่ยอดเยี่ยมที่มีอยู่ในปัจจุบันเพื่อนำเสนอเส้นทางการเรียนรู้ที่แตกต่างกันสำหรับเด็กและเยาวชนของเราหรือไม่ หากคำตอบคือใช่ เราต้องละทิ้งแนวคิดดั้งเดิมของโรงเรียนว่าเป็นประสบการณ์ที่ยึดตามหลักปฏิบัติที่เป็นเนื้อเดียวกัน ในขณะที่ยังคง "จดจำ" (Hargreaves, 2007, p.226) สิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับการเรียนรู้และดำเนินการต่อไป วิสัยทัศน์ใหม่ของโรงเรียน Papert รู้อยู่แล้วว่าเมื่อ XNUMX ปีที่แล้ว คอมพิวเตอร์เสนอกระบวนทัศน์ใหม่สำหรับการเรียนรู้

Papert มองจากการค้นคว้าของเขาเกี่ยวกับเด็กและเกมคอมพิวเตอร์ว่าการเรียนรู้นั้นยากโดยพื้นฐานแล้ว และจะเป็นการดีที่สุดเมื่อผู้เรียน “มีส่วนร่วมอย่างลึกซึ้งในกิจกรรมที่ยากและท้าทาย” (เอกสาร, 1998) เกมคอมพิวเตอร์ให้แรงจูงใจในการสร้างความเชี่ยวชาญและเป็นแรงจูงใจให้เด็กเรียนรู้อย่างอิสระตามเงื่อนไขของตนเอง เนื่องจากวิดีโอเกมมีโครงสร้างที่ชัดเจน (จุดเริ่มต้น ตรงกลาง และจุดสิ้นสุด) จึงกำหนดกระบวนการเรียนรู้และทำให้การเรียนรู้เป็นรูปธรรมและเป็นจริงสำหรับผู้เรียน สุดท้าย เกมอนุญาตให้ผู้เรียนเป็นผู้รับผิดชอบกระบวนการ เป็นเจ้าของการเรียนรู้ และไม่เพียงแค่ปฏิบัติตามคำขอของครูผู้ใหญ่ การปฏิบัติตามข้อกำหนดไม่ใช่วิธีที่จะเป็นผู้เรียนตลอดชีวิต

Papert กำลังคิดเกี่ยวกับวิธีการเรียนรู้เหล่านี้เมื่อสามสิบปีที่แล้วเมื่อคอมพิวเตอร์มีขอบเขตค่อนข้างจำกัดเมื่อเทียบกับสิ่งที่มีในโรงเรียนของเราในปัจจุบัน นักเรียนของเรามีการเชื่อมต่อโดยตรงกับความรู้โดยรวมของโลก เครื่องมือการเขียนและการนำเสนอร่วมกันแบบเรียลไทม์ สตูดิโอภาพยนตร์และการบันทึกเสียง และแอปพลิเคชันมากมายที่จะท้าทายและสร้างประสบการณ์การเรียนรู้ ประเด็นนี้ไม่ใช่ว่านักเรียนควรเล่นวิดีโอเกมในโรงเรียน ในทางกลับกัน แนวทางการเรียนรู้และแนวทางการสอนใหม่ๆ ที่นำเสนอโดยแนวเทคโนโลยีที่หลากหลายของเราควรได้รับการยกระดับและอยู่ในระดับแนวหน้า

คุณจะผสานรวมเทคโนโลยีเข้ากับห้องเรียนได้อย่างไร เริ่มต้นด้วยการยอมรับแนวคิดที่ว่าหากต้องการเพิ่มสิ่งใหม่ เราต้องละทิ้งบางแง่มุมของรูปแบบโรงเรียนเก่าที่ซ้ำซากด้วยเครื่องมือที่ทันสมัย

แพทริค โฮลท์
ผู้อำนวยการฝ่ายเทคโนโลยีการศึกษา

อ้างถึงงาน
ฮาร์กรีฟส์, แอนดี้. “ภาวะผู้นำและการพัฒนาที่ยั่งยืนทางการศึกษา: การสร้างอนาคต การอนุรักษ์อดีต” European Journal of Education, ฉบับที่. 42, ไม่ 2, 2007, หน้า 223–233. เปเปอร์ต, ซีมัวร์. “ทำได้ง่าย ๆ : เด็ก ๆ เกมและการเรียนรู้” Papert.org มิถุนายน 1998, papert.org/articles/Doeseasydoit.html. เข้าถึงเมื่อ 19 พ.ย. 2020. ‌